Dün 65 yaş üstü insanlarımız bir nefes almak için sokaktaydı. Bastonla yürüyenler, engelli arabaları ile refakatçileri tarafından gezdirilenler, eşleri ile kol kola gezenler… Parklar, bahçeler -çoğunlukla sosyal mesafe korunarak- doldu taştı.
Bazıları ise kendinden çok başkalarını düşünür ya; dedeler, teyzeler ellerinde yem torbaları Cumhuriyet Meydanı’na güvercinleri beslemeye gelmişler. Yaşadıkları mutluluk gözlerinden okunuyor. Çünkü bizim insanımız paylaşmayı seviyor, iyilik yapmayı seviyor.
İyilik yapmak için illa maddi bir şeye gerek yoktur. Selam vermek de iyiliktir; gülümsemek de, hal hatır sormak da. Sokak hayvanlarına yiyecek ve su vermek, yoldaki bir engeli kaldırmak, bir kötülüğe engel olmak, bir öksüzü sevindirmek…
Bu pandemi günlerinde işsiz kalanlara devlet yardım etmese bile kimse aç ve açıkta kalmadı, kalmazdı da. Peygamberimizin, “Komşusu açken tok yatan bizden değildir.” sözünü önemsemiş, yardımlaşmaya ve dayanışmaya her daim önem vermiş bir milletiz.
Bazen unutulacağını, heba olacağını veya boşa gideceğini düşündüğümüz için iyilik yapmaktan vazgeçeriz. Her ne sebeple olursa olsun iyilik yapmaktan vazgeçmemek lazım. Ne demiş atalarımız, “İyilik yap denize at, balık bilmezse Halık bilir.”
İyilikle kalın…
