Hayat devam ediyor. Tüm acıların, gözyaşlarının, umutsuzlukların, mutlulukların, sevinçlerin, kahkahaların ve de umutların içinde. Duvarlar arkasında yaşanıyor tüm hayatlar, birbirinden habersiz birbirinin farkında olmadan.
Kimse kimseyi umursamıyor. Kimse kimseyi bilmiyor. Herkes birbiriyle, ama herkes birbirine yabancı.
Kahkaha atıyor, biri mutluluktan ve biri ağlıyor, aynı duvarın arkasında mutsuz perişan.
Aşktan ölüyor biri, sevgilisinin kolları arasında ve biri, aynı duvarlar içinde yapayalnız aşksızlıktan.
Masalar donatıyor biri, doluyor, taşıyor, yiyor, içiyor doyuyor doyduğunu anlamıyor. Biri var hemen yan duvarın arkasında aç biilaç yaşıyor.
Yan yana yaşıyor, yan yana geçiyor İnsanlar aynı sokaktan, aynı dünyadan. Ama kimse kimsenin yanında kalmıyor.
Hayat yaşanıyor, yaşam anlara tanık, anlara gebe ve yaşamak andan ibaret. Ne dünde kalıyor ne bugünde, yaşam akıp gidiyor avuçlarından, yarınsa bir muamma. Ama şimdi var. Yaşamak anda.
Kimse kimseyle kalmıyor, kimse kimseye kalmıyor, sonsuz değil aşklar. Acılar, mutluluklar, mutsuzluklar ve sonsuz değil yaşamak.
Kapatırsan gözlerini yaşama körsün. Eğer görmek istersen aç gözlerini; iyiye ve güzele olduğu kadar, etrafında yaşanan acılara da. Yoksa sadece görmek istediğin kadarını görürsün.
Sağır kulakların duymak istemediğine, lakin işitmek istediğine kulak kesilirsin. Aç kulaklarını feryat eden, sesini kimsenin duymadıklarına, etrafındakilerin acısını işitirsin.
Sadece kalp atışı değil yaşamak, yaşamda var olabildiğin kadar yaşarsın.
Direndiğin, savaştığın vazgeçmediğin kadar. Birilerine dokunarak, paylaşarak yaşamak.
Mutluluk kadar acıyı, yediğin kadar ekmeğini, yüreğindeki sevgini, yüzündeki gülümsemeyi paylaştıkça çoğalırsın.
Ve sana sunulmuş en güzel hediyedir yaşamak. Ona yüklediğin anlam ve duygu kadar yaşar ve mutlu olursun.