Hastanede yoğun bakımda bulunan Emin Kar için, 1983-89 yılları arasında Samsunspor'da birlikte oynadığı Fatih Uraz bir yazı yayınladı.
Samsunspor'un efsane isimlerinden biri olan Emin Kar, geçirdiği kalp krizi sonrasında hastanede yoğun bakımda bulunuyor. Menteşoğlu dönemindeki unutulmaz Samsunspor'un ve millî takımın kalesini koruyan Fatih Uraz, eski takım arkadaşı ve kaptanı için bir yazı yayınladı ve su ifadelere yer verdi.
HAYDİ EMİN BİRAZ GAYRET
Şairin dediği gibi gerçekten “Yıllar ne çabuk geçti o günler arasından.”
Sarı kazaklı resim 1985’de İnönü’de 1-1 biten BJK-Samsun maçı öncesini, diğeri 1988’de şimdilerde çoktan maziye karışmış Samsun 19 Mayıs Stadyumu’nda Federasyon Kupasında yarı finale çıkmanın keyfini yansıtıyor (Çeyrek final 10’ar penaltıyla sonuçlanmış ve Kocaelispor’a karşı son noktayı Emin koymuştu.)
1985-1989 aralığında Türk futboluna renk katan, taze bir soluk getiren Samsunspor, milli takıma 4 oyuncu birden vererek Anadolu kulüpleri baz alındığında Eskişehirspor’un rekoruna ortak olmuştu (12 Kasım 1986 Türkiye-Kuzey İrlanda 0-0; 3 oyuncu ilk 11’de başlarken içlerinden biri ilerleyen dakikalarda sakatlanmış, yerine dördüncü girmişti.)
Kim bilir belki de gecikmiş bir itirafın tam zamanıdır; Kırmızı-Beyazlı takımın başarısında az yahut çok herkesin katkısı varken verdiği emeğin karşılığını alamayan tek kişi vardı; Emin Kar…
4-3-3 oynayan Karadeniz ekibinde 5 kişi sürekli hücumu düşünürken ve bunlara en az bir defans da katkı verirken Emin mecburen 3 kişilik koşmak, her yere basmak, pres yapmak, top kazanmak zorundaydı…
Neylersiniz vitrine genellikle atan-tutan-transferde yüklü para alan çıktığı için kadri kıymeti layığıyla bilinemedi…
Bu sebeple kaptanın rahatsızlandığını duyar duymaz aklımıza gelen ilk şey dua, ikinci gelen şeyse takımın görünmez kahramanı oluşuydu…
1989’da vuku bulan kazanın da tartışmasız en talihsiz ismiydi Emin Kar. Ahirete intikal eden Nuri Asan hoca, Mete, Muzaffer ve otobüs şöförü Asım Özkan hiç değilse ızdırap çekmediler diye teselli aramıştık geçmişte…
Rahmetli Tomiç 5 ay boyunca bir kerecik olsun uyanmazken Kaptan 29 yaşında oturduğu tekerlekli sandalyede 20 Ocak 1989’un en büyük kaybedeni olarak tam 32 senedir oturuyor, zorlu kader sınavından geçmeye çalışıyor…
Ne kadar anlamak istesek de anlamamız mümkün değil neler hissettiğini neler çektiğini. Bir vakitler hayli çetin mücadele vermişti tekrar ayağa kalkıp yürümek için lâkin tıp yeşil sahaların yorgunluk nedir bilmeyen savaşçısının derdine derman olacak tedaviyi bulamadı maalesef…
Sanki yeterince derdi yokmuş gibi tüm bunların üzerine ilerleyen zamanlarda mecburiyetten üstlendiği başkanlık da eklenince anlaşılan istiab haddini doldurduğunu idrak edemedi kaptan…
Dostların kulağımıza fısıldadığı kadarıyla kendine bakmıyor, nikotinden, alkolden uzak duramıyormuş. Tek söz dahi etmeye hakkımız yok zira hiçbirimiz çektiklerine katlanamaz, gösterdiği direncin yanına yaklaşamazdık…
Sadi Subaşı abimizden öğrendiğimiz kadarıyla “Büyük ihtimalle kriz sonrası kalbi durmuş ve 112 ekibinin kalp masajıyla hayata geri dönmüş. Sevk edildiği ikinci hastanede ana damara stent takılmış ve beynindeki hasar sebebiyle uyutulmuş. Halen beyin ölümü riski mevcutmuş.”
Bir yanımız “haydi kaptan, biraz gayret; ne badireler atlattın sen” derken diğer yanımız haddini aşarak “çok çektin, huzuru fazlasıyla hak ettin, yeni acılar aman uzak dursun senden” diye haykırmak istiyor…
Tabii ki haddimiz değil Yaradanın takdirine karşı durabilmek; kaldı ki değerli eşi Yıldız, oğlu Mustafa varken bize söz de düşmez fikir beyan etmekte…
Amma velakin nefes alıp verdiğimiz müddetçe başta kaptan olmak üzere, dostlarımızın, tüm güzel insanların sıhhat ve huzur içinde yaşamasını dileyip canlı ölüye dönüşmemelerinin duacısı olacağız…
Bu zor anlarında elimizden duadan, hayatın ve ölümün hayırlısını dilemekten gayrı bir şey gelmiyor kaptan. Galiba otobüse birlikte binip ayrı indiğimiz dostları görmeye başlamamız an meselesi...
Fatih Uraz
